Stowe familieadvocaat Tamara Adams kijkt naar het complexe onderwerp van internationaal draagmoederschap en wat Britse wensouders moeten weten.
Veelvoorkomende misverstanden over de Britse wetgeving en internationale wetgeving inzake draagmoederschap
Draagmoederschap is een woord dat verschillende situaties omvat waarin een vrouw namens iemand anders een kind draagt en baart.
De vrouw die het kind draagt en draagt, is de “draagmoeder”. Ze kan dit echter doen zonder genetisch verwant te zijn aan het kind, bijvoorbeeld door gebruik te maken van de eicel en het sperma van de wensouders.
Als alternatief kan het sperma of de eicel die nodig is om het embryo te maken, afkomstig zijn van een donor en het embryo wordt in het surrogaat geïmplanteerd. In dergelijke omstandigheden kan het resulterende kind geen genetische band hebben met de draagmoeder of haar echtgenoot/echtgenote (als ze die heeft).
Wereldwijde draagmoederschapswetten of -verdragen
Er zijn geen wereldwijde draagmoederschapswetten of verdragen, en dit kan voor verwarring zorgen bij degenen die een draagmoederschapsovereenkomst aangaan.
In het VK wordt de draagmoeder altijd als een wettelijke ouder beschouwd, zelfs in omstandigheden waar er geen genetische link is. Dit is niet in alle landen het geval, bijvoorbeeld in Californië kunnen de wensouders bij de geboorte als wettige ouders worden erkend als aan alle criteria is voldaan om dit te bereiken.
Daarom kan het aantrekkelijk zijn om een draagmoederschapsregeling aan te gaan in een land dat de wensouders vanaf de geboorte erkent als de ouders van uw kind. Dat is echter niet de erkende positie in het VK; de surrogaat zou nog steeds worden gezien als de ouder en dus als u Brits bent of in het VK woont, moet u ook wettelijk ouderschap oplossen volgens de Britse wetgeving.
Hebben wensouders een ouderlijk gezag nodig?
Ja. Het is nog steeds van vitaal belang dat wensouders een ouderlijk gezag aanvragen na de geboorte van het kind.
In het VK verkrijgt de draagmoeder automatisch de ouderlijke verantwoordelijkheid en de wettelijke ouderstatus wanneer het kind wordt geboren.
Als zij gehuwd zijn, wordt automatisch ook hun partner genoemd als de andere ouder met het ouderlijk gezag. Om dit te veranderen moet een ouderlijk bevel worden aangevraagd en om een dergelijk bevel te krijgen moet het voldoen aan Sectie 54 van de Human and Fertilization and Embryology Act 2008. De criteria zijn als volgt:
- Er moet een genetische link zijn met het kind
- De aanvraag kan worden ingediend door een persoon of een stel dat gehuwd is, een geregistreerd partnerschap heeft of een duurzame relatie heeft
- Er moeten zes weken zijn verstreken sinds de geboorte van het kind
- Aanvraag moet worden gedaan binnen 6 maanden na de geboorte
- Surrogaat moet instemmen met de bestelling
- De aanvrager(s) moeten woonachtig zijn in het VK
- Het kind moet op het moment van de aanvraag bij de aanvrager(s) wonen
- De rechtbank moet ervan overtuigd zijn dat er geen geld of ander voordeel (anders dan voor redelijkerwijs gemaakte kosten) is gegeven of ontvangen door een van de aanvragers voor of in overweging van de draagmoederschapsregeling.
Als gevolg hiervan zoeken wensouders vaak hulp bij draagmoederschap in het buitenland zonder vooraf juridisch advies in te winnen, en komen ze vervolgens in een moeilijke positie terecht wanneer ze met het kind naar het VK willen terugkeren.
Wat gebeurt er als er geen ouderlijk bevel wordt uitgevaardigd?
In het geval van X v Z (Ouderlijke Orde Volwassene) [2022] EWFC 26heeft het Hof een gedetailleerde analyse gemaakt van de ernstige en levenslange juridische gevolgen voor wanneer een Bevel niet wordt uitgevaardigd.
De wensouders wisten niet dat ze een ouderlijk bevel nodig hadden in het VK, omdat ze geloofden dat hun positie een afspiegeling was van de juridische positie in de VS, totdat hun draagmoeder hen vele jaren nadat het kind was geboren op de hoogte bracht, slechts bij toeval, omdat de draagmoeder elders was geïnformeerd vanwege een ander kind dat ze had gedragen na een andere overeenkomst die zich in dezelfde positie bevond met een Brits echtpaar. Deze zaak is sindsdien een cruciale jurisprudentie geworden om het belang van het verkrijgen van een ouderlijk bevel in het VK te benadrukken.
Terugkeren naar het VK na draagmoederschap
De Britse rechtbank en immigratieautoriteiten worden dan pas bij het proces betrokken als de wensouders terugkeren naar het VK. De wensouders moeten een inreisvergunning voor het kind aanvragen.
Een aanvraag voor een inreisvergunning wordt meestal ingediend bij het Britse consulaat van het gastland waar de draagmoederschapsregelingen hebben plaatsgevonden, maar de verwerking van aanvragen kan enkele weken of maanden duren. Als de wensouders besluiten om gewoon met het kind bij de grenscontroles te komen, dan is de toegang naar eigen goeddunken en niet gegarandeerd.
Nadat de inreisvergunning is verkregen, is het nog steeds nodig om het kind als Brits staatsburger te registreren. Dit kan worden gedaan naar goeddunken van de minister van Binnenlandse Zaken of automatisch bij de verlening van een ouderlijk bevel. Het immigratieproces is dus een complex proces.
Hervorming van de draagmoederschapswet
Momenteel worden de Britse wetten herzien en zou in november 2022 een wetsvoorstel worden vrijgegeven. Dit is echter opnieuw uitgesteld tot het voorjaar van 2023. Details van het lopende Law Commission-project zijn te vinden hier.
Samenvattend kan het zoeken naar een regeling in het buitenland complex zijn. We raden u ten zeerste aan om gespecialiseerd juridisch advies in te winnen over de meest geschikte procedure om uw kind naar het VK te brengen.
Neem voor meer informatie over draagmoederschap contact op met ons Client Care-team of stel online vragen. Houd er rekening mee dat we geen advies kunnen geven met betrekking tot immigratiewetgeving.
handige links
Advies voor wensouders van de Britse regering
Veelgestelde vragen over het Britse draagmoederschap
